بر اساس استاندارد P.M.B.O.K. قراردادها به سه نوع تقسیم می شوند:

. قرارداد قیمت ثابت یا ( Fix Price – F.P. ) یا (Lump Sum):

قراردادی است بین کارفرما و پیمانکار با مبلغ ثابتی و در ازای انجام کل کار پرداخت می گردد.این نوع قرارداد یکی از متداولترین انواع قراردادها می باشد.

ویژگی ها : این نوع قرارداد دارای ریسک پایین برای کارفرما و برای پیمانکار ریسک بالایی دارد.

زمان پیشنهادی استفاده از آن : زمانیکه که نوع و دامنه کار تقریبا مشخص باشد .

1-  قراداد هزینه قابل مصرف یا ( Cost Reimbursable  – C.R.  ) :

قراردادهایی که در آن پیمانکاران بر اساس صورت وضعیت ارسالی و میزان کارکرد ، پول دریافت می کنند.

ویژگی ها : ریسک زیادتر برای کارفرما و  ریسک کمتر برای پیمانکار.

زمان  پیشنهادی استفاده از آن : زمانی که نوع و دامنه کار مشخص نباشد .

 این قرارداد دارای چند نوع می باشد :

 -        قرارداد  (C.P.F.F) :در این قرارداد پرداختی به پیمانکار براساس هزینه پرداخت شده به اضافه سود ثابت (قبلا توافق شده است) انجام  می گیرد .

-        قرارداد: ( C.P.P.C. )  قراردادی است که در آن پرداختی به پیمانکار براساس هزینه پرداخت شده به اضافه درصدی از هزینه بعنوان سود ، صورت می گیرد.

-        قرارداد (C.P.I.F.) : در این نوع از قرارداد پرداختی به پیمانکار براساس هزینه پرداخت شده به اضافه سود و همچنین به اضافه مبلغی بعنوان پاداش براساس عملکرد مناسب انجام می شود.

2-  قرارداد زمان و مواد یا ( T&M ) :

قراردادی است که در آن به ازای انجام هر واحد کار توسط پیمانکار کارفرما به وی  پول پرداخت می کند . بطور مثال می گویند به ازای تولید هر واحد ساختمان مبلغ 200 میلیون تومان  پرداخت می گردد.در حقیقت این نوع قرارداد ترکیبی از دو نوع قبلی می باشد .

زمان پیشنهادی استفاده از این قراداد : زمانیکه که میزان حجم اعتباری و مدت زمان قرارداد کم باشد .  

  انواع دیگری از قراردادها نیز در کشور ما وجود دارد که توضیح آن در زیر داده   می شود :

·       قراردادهای احداث ، بهره برداری ، انتقال یا Build – Operate – Transfer (B.O.T.) :

   اولین بار این نوع قرارداد توسط کشور ترکیه در سال 1980 جهت اعطای امتیاز استفاده از چند نیروگاه این کشور ارائه گردید و به تدریج در دنیا گسترش یافت .این نوع قرارداد عموما برای استفاده از تأسیسات زیر بنایی استفاده می شود و اکثرا مورد توجه کشورهای در حال توسعه می باشد .

 در این نوع قرارداد ساخت و بهره برداری پروژه برای مدت معین ومحدودی به پیمانکار که اصطلاحاً شرکت پروژه ( Progect development company )   نام دارد واگذار و پس از اتمام این دوره و تامین درآمدهای لازم ، بهره برداری از موضوع قرارداد یا همان پروژه  به کارفرما منتقل می شود .

با توجه به اینکه که کارفرما ، باز پرداخت هیچ وامی را از طرف سرمایه گذاران یا متولیان پروژه تضمین نمی کند و سرمایه گذاری مستقیم از بودجه کارفرما صورت نمی گیرد  ، فشار ناشی از استقراض کاهش می یابد و علاوه بر آن ریسک های مربوط به ساخت و تکنولوژی های جدید بکار برده شده نیز ، به بخش خصوصی منتقل می شود . همچنین از مزایای این نوع قرارداد برای کارفرما این است که  هم در زمان ساخت پروژه و هم در زمان بهره برداری پروژه توسط شرکت پیمانکار ، منافع بسیاری از تجربه های بخش پیمانکار عاید کارفرما می گردد. بنابراین می توان گفت B.O.T. در واقع بیشتر روشی برای تأمین مالی پروژه است تا یک روش مستقل قراردادهای اجرایی . به دلایل ذیل این نوع از قراردادها دارای محبوبیت فزاینده ای خصوصا در بخش دولتی است :

 1. کمبود سرمایه های کارفرما

2. تفکر اعمال مدیریت بهینه تر توسط بخش خصوصی

بطور خلاصه مراحل انجام B.O.T. به صورت زیر می باشد .

1. ایجاد یک شرکت پروژه بصورت خصوصی با مسئولیت محدود توسط مجریان پروژه

2. تنظیم یک سند مالی جهت جمع آوری منابع مالی از طریق استقراض ، اوراق قرضه و تعهد تأمین منابع مالی

3.  فروش سهام شرکت پروژه

4. شرکت پروژه خریدار ، مالک و بهره بردار واحد مربوطه مثل نیروگاه خواهد بود

5.  ریسک پذیری سهامداران

6.  بهره برداری

7.  باز پرداخت وام توسط شرکت پروژه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: